(φωτογραφία χωρίς επεξεργασία)
Εισαγωγή
Πριν ξεκινήσω θέλω να πω κάτι για το οποίο σίγουρα δεν θα κερδίσω βραβείο πρωτοτυπίας. Ο κανόνας όμως επιβεβαιώθηκε για ακόμη μία φορά: "Τίποτα δεν είναι τυχαίο!"
Σε αυτό το άρθρο θα σας περιγράψω τη χθεσινή - πρώτη μου εμπειρία στο αθλητικό ρεπορτάζ. Θα σταθώ επίσης σε δύο εικόνες οι οποίες μπορεί να μην σας αρέσουν. Ίσως να μην είναι καν κατάλληλες για αθλητικό ρεπορτάζ. Είναι όμως φωτογραφίες που δημιουργήθηκαν σχεδόν κατά τύχη και που σίγουρα κανένας άλλος από τους 50+ φωτορεπόρτερ που κάλυπταν το τεράστιο αυτό αθλητικό γεγονός, δεν έβγαλε.
Ιστορία
Ξεκινώντας, να πω πως είμαι χειριστής Canon μηχανών. Ωστόσο, για τις ανάγκες ενός νέου project του Photonet και του Photo Contest, η Fujifilm Hellas μου είχε στείλει μία Fujifilm X-Pro 2 και τον 100-400mm της Fuji! Η ημερομηνία που ήταν σχεδιασμένο το συγκεκριμένο project έπαιρνε συνεχώς παράταση, με αποτέλεσμα ο εξοπλισμός να παραμένει στην κατοχή μου. Δυστυχώς όμως, λόγω του πολύ πιεσμένου προγράμματος και του τεράστιου φόρτου εργασίας, δεν είχα προλάβει να πιάσω στα χέρια μου και να δουλέψω τη μηχανή.
Εξοπλισμός
Παρόλο που δεν παρακολουθώ καθόλου αθλητικούς αγώνες (μπάσκετ-ποδόσφαιρο κτλ) είμαι μεγάλος θαυμαστής των αδελφών Αντετοκούνμπο. Αυτό, κυρίως επειδή τους θαυμάζω για το ήθος και την ιστορία τους αλλά και για όλα αυτά που έχουν καταφέρει. Στις 25 Ιουλίου λοιπόν όταν έμαθα για το Antetokounbros event, αποφάσισα πως θέλω να πάω και να επιδιώξω μερικές καλές λήψεις των ζωντανών αυτών θρύλων!
Καθοριστικό ερέθισμα έπαιξε και η πρόσφατη συνάντησή μου με τον βραβευμένο φωτορεπόρτερ Βασίλη Κουτρουμάνο. Έμαθα λοιπόν για το event τηλεφωνώντας τυχαία σε έναν φίλο. Πήρα λοιπόν τη φωτογραφική τσάντα και κατεύθυνση προς το ΟΑΚΑ όπου θα γινόταν ο αγώνας. Μου φάνηκε όμως ελαφριά. Μετά θυμήθηκα ότι ο τηλεφακός μου (Canon 70-200 f/2.8) ήταν ακόμη στο service. Αθλητικό ρεπορτάζ χωρίς τηλεφακό; Δύσκολο! Έτσι ήρθε η ώρα να λάμψει ο αχρησιμοποίητος και ανεκμετάλλευτος - μέχρι τώρα - εξοπλισμός της Fujifilm!
Η πρόσβαση
Φτάνοντας στο γήπεδο αργοπορημένος καθώς το event είχε ξεκινήσει ήδη 40 λεπτά, έπρεπε να βρω τρόπο και να εξασφαλίσω πρόσβαση στο κοντινότερο σημείο της αρένας! Φυσικά δεν είχα καμία άδεια-πρόσκληση από κανέναν για να φωτογραφίσω τον αγώνα. Το μόνο που μπορούσα να δείξω, ήταν η κάρτα του φωτορεπόρτερ που διαθέτω όντας συνεργάτης του περιοδικού Photonet. Φυσικά αυτό δεν ήταν αρκετό. Μετά από μία σειρά απορρίψεων από τους security έπρεπε μάλλον να απευθυνθώ στη γραμματεία. Δεν ήταν τόσο απλό όσο νόμιζα, όμως δεν το έβαλα κάτω.
"Οι διαπιστεύσεις έχουν δοθεί, δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι τώρα". Κανείς όμως δεν το έλεγε με 100% σιγουριά. Έτσι συνέχισα να προσπαθώ ρωτώντας τον επόμενο και τον επόμενο μέχρι να φτάσω στον υπεύθυνο δημοσιογράφων. Μετά από μερικά λεπτά συζήτησης κατάφερα να πάρω το "πάσο" ώστε να αποκτήσω πρόσβαση δίπλα ακριβώς από την αρένα! Εκεί δηλαδή που ήταν όλοι οι φωτορεπόρτερ!
Η φωτογράφιση
Ο αγώνας έχει ήδη ξεκινήσει και ο κόσμος ζητοκραυγάζει αφού τα καρφώματα έρχονται το ένα μετά το άλλο! Παίρνω μία θέση δίπλα στους υπόλοιπους και ανοίγω την κάμερα για να ξεκινήσω να φωτογραφίζω. Συνειδητοποιώ όμως πως δεν ξέρω να χειρίζομαι τη μηχανή μιας και πρώτη φορά έπιανα στα χέρια μου σώμα Fujifilm.
Παρότι η κάμερα είναι πλήρως κατανοητή και αρκετά εύκολη στη χρήση, η ένταση του αγωνιστικού χώρου, το άγχος και οι ανεβασμένοι παλμοί δεν βοηθούσαν να περιηγηθώ με ψυχραιμία στο μενού της μηχανής. Έτσι, τυχαία κατέληξα να φωτογραφίζω με τη λειτουργία Multi Expose, την οποία ομολογώ πως δεν είχα ακούσει ξανά. Η λειτουργία αυτή σου επιτρέπει να δημιουργείς δύο καρέ το ένα πάνω στο άλλο. Κατάλληλη για "καλλιτεχνικές" φωτογραφίσεις ή πολύ εξειδικευμένα projects. Σίγουρα όχι για αθλητικό φωτορεπορτάζ. Ή μήπως όχι;
Συμπέρασμα
Με τη λειτουργία "Multi Expose" της Fujifilm X-Pro 2 κατάφερα να δημιουργήσω δύο εντελώς ιδιαίτερες εικόνες που μάλιστα κατέληξαν να είναι οι αγαπημένες μου από τις εκατοντάδες που έβγαλα εκείνο το βράδυ. Χρησιμοποίησα την τεχνική αυτή για να απαθανατίσω το ίδιο στιγμιότυπο με μία μικρή καθυστέρηση, δείχνοντας έτσι τη "συνέχεια" μετά από κάθε καρέ. Σκεπτόμενος λοιπόν αργότερα, συνειδητοποίησα πως μέσα από την απειρία μου πέτυχα ένα εντελώς διαφορετικό αποτέλεσμα που ίσως κανένας άλλος φωτογράφος δεν δημιούργησε. Από επιλογή ή επειδή έχουμε την τάση να πηγαίνουμε στο γνώριμο; Πείτε μου τη γνώμη σας στα σχόλια.
Όπως και αν έχει, η δυσκολία των παρακάτω λήψεων είναι 100% πάνω από τη δυσκολία μιας συνηθισμένης καλή λήψης. Γιατί; Γιατί είναι δύο καλές λήψεις σε μία! Η μηχανή δεν σου αφήνει το περιθώριο να επιλέξεις ποιες δύο λήψεις θέλεις να "ενώσει" για εσένα. Αντίθετα, πρέπει οι δύο λήψεις να γίνουν η μία μετά την άλλη, μειώνοντας έτσι δραματικά τις πιθανότητες να καταφέρεις να πιάσεις δύο καλά στιγμιότυπα στη σειρά. Το συγκεκριμένο στυλ φωτογραφίας θα μπορούσε πολύ εύκολα να δημιουργηθεί αργότερα στο Photoshop, διαλέγοντας από εκατοντάδες "παγωμένα" καρέ. Όμως η αίσθηση και η μαγεία του να φεύγεις απο το γήπεδο με τις παρακάτω λήψεις έτοιμες στην κάρτα της μηχανής σου, είναι εντελώς διαφορετική. Ελπίζω κάποιος φωτογράφος εκεί έξω να με καταλαβαίνει. :)
Περιμένω τα σχόλιά σας τόσο για τις φωτογραφίες όσο και για την ιστορία πίσω από αυτές. Αν έχετε ζήσει κάποια παρόμοια εμπειρία θα ήταν χαρά μου να την ακούσω και γιατί όχι να την μοιραστούμε με την κοινότητα του Photo Contest.
Για να γράψετε κάποιο σχόλιο, πρέπει πρώτα να συνδεθείτε!